تأثیر رویکرد نوآوری باز بر هوشمندی فناوری در صنعت هوایی ایران

یکی از مسائل مهم در کسب و کار، سرعت بالای تغییرات و تحولات در محیط فناورانه بوده که توانایی برنامه ریزی و تصمیم گیری در این حوزه را بدون درک شایسته از موقعیت حال و آینده فناوری، ناممکن ساخته است. دستیابی به آگاهی مناسب و مستمر نسبت به محیط فناورانه، نیازمند ابزارهای گوناگونی است که یکی از این ابزارها، پایش محیط فناورانه توسط سیستم هوشمندی فناوری است. از سوی دیگر، باید به این نکته نیز اشاره نمود که پارادایم غالب مدیریت نوآوری، امروزه از توسعه درونی به شبکه سازی و همکاری بین شبکه دانشی و صنعتی تغییر نموده است که علاوه بر منابع ایده و دانش داخل سازمان، منابع خارج مرز های سازمانی را نیز مورد توجه قرار داده است. رویکرد نوآوری باز هم یکی از رویکردهای جدید مدیریت نوآوری است که مفروضات تحقیق و توسعه درونی را به تحقیق و توسعه از طریق همکاری تغییر داده است. از این رو، هدف این مطالعه، بررسی تأثیر رویکرد نوآوری باز بر سازوکار بکارگیری هوشمندی فناوری در صنعت هوایی ایران می باشد که جامعه آماری آن شامل 87 نفر از کارشناسان، مدیران نهادهای صنعتی و تحقیقاتی هوایی، طراحان و طراحان ارشد، مدیران نهادهای تعمیر و نگهداری وسائط هوایی و مدیران بخش خصوصی هوایی(اعضای اتحادیه ی هوافضایی) می باشند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ای استاندارد است که با توجه به تأیید روایی محتوا توسط استادان و خبرگان صنعت مربوطه و پایایی با ضریب کرونباخ برابر با 0.951 مورد استفاده قرار گرفته است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی به کمک نرم افزار آماری spss و lisreal استفاده شده است. برای مطالعه حاضر از دو مدل استاندارد savioz(2004) برای سنجش هوشمندی فناوری و hafkebrink & schroll(2010) برای سنجش رویکرد نوآوری باز استفاده شده است. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که این دو مولفه ، با توجه به رویکرد و استراتژی کلان بنگاه می تواند از طریق جهت گیری -های منحصر به فردی در تحلیل روند فناوری و یا اکتساب نوآوری یا ایده برای سازمان کاربرد داشته باشند و در نهایت دو رویکرد برای دسته بندی نتایج مطالعه حاضر و مطالعات انجام شده در زمینه ی ارتباط بین این دو مولفه ها ارائه شده است.